اختیار واضطراب

شاید ما در هنگام اختیار متجاوز وهمراه فشارِ اضطرار ، به نابودی برسیم .ما از بن بست واضطرارمی ترسیم ؛ چون نیستی خودمان را آن جا احساس می کنیم ، ولی اولیای خدا می خواهند تا به ریشه های اضطرارودرماندگی خویش واقف شوند وعمق بیچارگی خویش را بشناسند ، « اِلهی اَوقفنی عَلی مَراکِزِ اضطراری» (دعای امام حسین در عرفه).این وقوف ، این احساس نیستی ، در واقع وقوف واحساس عمیقی است که انسان را از پرده های فریب وغرور نجات می دهد وبه هستی خالص وغنای کامل می رساند .این اضطرار است که تورا با او پیوند می زند واجابت وحضور مقتدر ومهربان اورا به تو می چشاند.

برای سالک عاجز ، اضطرار اول سیر است وآن جا که حساب ما صفر می شود ، گنج های نهفته ی او ظهور می کنند .آن جا که ما هیچ می شویم ، به هستی او دست می یابیم وراه آن جا آغاز می شود که ما تمام می شویم .سالک واقف ، با بلوغ آگاهی ، به تفویض می رسد واختیار خود را به محبوب واگذار می کند ودر اضطرار وحشتی ندارد ؛ که :اَوَّلَ العِلمِ معرِفۀ الجبار واخره تفویضُ الامرِاِلیه

آن جا که مومن آل فرعون آیه ی تفویض را خواند ، خداوند اورااز گرفتاری هایی که برایش تدارک دیده بودند نجات بخشید

«وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللَّهُ سَيِّئَاتِ مَا مَكَرُوا»44 غافر