آیا ثروت قابل ذخیره است ؟

آیا می توانیم چیزی از ثروت خودرا برای خود ذخیره کنیم؟

هر چیزی که امروز در تسلط ماست ناچار روزی  از دست ما خارج  خواهد بود. برای همین خاطر اکنون از ثروت خودرا باید بخشید  تا شاید فصول زندگانی ما  هم فصلی از عطا وبخشش داشته باشد .

زیاد شنیدیم که بعضی می گویند : ما می خواهیم ببخشیم ولی آنانکه اظهار استحقاق می کنند .....

 ولی ما فراموش کردیم که درختان باغ میوه برای بخشش میوه خود از ما سئوال نمیکنند ! و چارپایان در مراتع نیز سخنی نمی گویند چون زندگانی  آنها در بخشیدن است  اگر میوه ندهند  خودرا به نابودی می کشانند .

خداوند در قران آیه 192 سوره بقره می فرماید:

وَأَنفِقُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ تُلْقُواْ بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوَاْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ=در راه خدا انفاق کنید  مبادا با دستهای خود ، خود را به هلاکت بیندازید و احسان کنید خدا محسنین را دوست دارد

حقیقت این است که: کسی که بر ای قبول عطای زندگی سزاوار شده وبهره برداری از روزها و شبها نصیب او  گشته است  و انسانی که به آشامیدن از اقیانوس زندگانی لیاقت پیدا کرده است آن شخص برای پر کردن کاسه ی خود از جویبار ناچیز  تو نیز شایسته خواهد بود زیرا کدامین بیابان بزرگتر از بیابانی است مانند انسان دارای جرأت وجسارت بر قبول عطا دارد؟ چون انسان صحرای بزرگی است و آبیاری او دارای اهمیت زیادتر از سایر بیابانها را دارد  به اضافه اینکه در سیراب کردن انسان فضیلت واحسان هم وجود دارد.

مگر ما کیستیم که باید انسان سینه های خودرا در مقابل ما بشکافند و پرده از روی حیا و آزرم و عزت نفس خویش کنار بزنند تا ما آنها را به عطای خود سزاوار ببینیم ؟

پس اول باید ببینیم که ما لیاقت عطا کردن را دارا می باشیم؟  چون تنها حقیقت زندگی است که می تواند زندگی عطا کند و مای متکبر که چیزی عطا کرده ایم تنها گواه انتقال این عطا از زنده ای به زنده ی دیگر بوده ایم .

امّا شما ای کسانی که عطا وبخشش را می پذیرید ، شما جزئی از آن عطا کنندگان هستید ، مبادا به سنگینی تکلیف شناخت احسان تظاهر کنید تا دوش خود وعطا کنندگان را با این تظاهر سنگین نمائید ، بلکه بخششهای عطا کنندگان بال وپری باشد که همه ی شما با آن بال وپر به پرواز در آئید .

( برگرفته از جلد 2 تفسير ونقد و تحليل مثنوي جلالدين محمد مولوي – محمد تقي جعفري- ص 307 )